Odlazak korone iz kasabe

In medias res
Pišu: Dopisnici
▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔▔
Pišu: Dopisnici iz Lore

               “Au, što mi je prigustilo, Ljubo”, reče Mirko mučnim tonom. Trudio se da ruke ne drži mučenički, jednu u drugu, ili drugu u jednu, svejedno, a da pritom iskaže veličinu muke. Ličio je na pretke koji su krv pustili za domovinu u kojoj sada nije nalazio ni obrise klonje u kojoj bi se obreo.

               Ljubo, u maniru dugogodišnjeg prijatelja, onih koji dobro razumiju, ali slabo iznalaze rješenja, ubrzo shvati ozbiljnost okolnosti, takorekuć situacije. Znao je dobro za Mirkovu strast prema onima koje je zvao svecima, nikad neosporen od strane družine, te prevedeno i za iskonsku brigu oko konačnog ishoda. Amerikancu koji je pobjedu protiv koronavirusa slavio u japanskim fine dining barovima pred pripremom wagyua, Japancu koji u Yellowstoneu biva razočaran silom ružnog dana, nikome od njih nije ni primaći Mirkovih muka.

               Jer valjda jedan klozet ne čini proljeće. A više klozeta ne čini Vivaldijeva godišnja doba, nego fekalnu partituru savremenog vojvode bez obzira na njegov stijeg. Dužina njegove partiture direktno je proporcionalna istorijskom nasljeđu div junaka u brončanom ozračju. Jer, opet, nije urin ništa drugo do vijenac slave borbe prađedovske za Desnu kao najveću lijevu pritoku na svijetu.

Kome ovaj tekst zvuči zagonetno, samo neka uporedi izraz Mirkovog lica dok opšti sa spomenikom i izraz spomenikovog lica dok opšti sa Mirkom. Tako je sličan taj vražji osmijeh.

Tagged

Komentariši

Vaša email adresa neće biti objavljivana. Neophodna polja su označena sa *