Vrijeme u kome živimo doista je sumorno. Permanentne krize, društvo rizika, strah niskog intenziteta, politizacija golog života, naoružavanje svakodnevice, služe kao kukavički paravan za konstantno globalno jačanje desnice. Gotovo svakim izbornim procesom u svijetu smanjuje se nada da je stabilizacija u dogledno vrijeme moguća. Ideološka skala pomjerila se prateći trendove i sada ide od ekstremnog centra do ekstremne desnice. Tradicionalna ljevica gotovo je nestala, ekstremna ljevica je na nivou gerile, a umjerena ljevica se potpuno utopila u bezličnost centra. Dakle, najviše lijevo što se danas ide je ekstremni centar i to nije činjenica, već dijagnoza političkog momenta. Odgovor na pitanje ko je kriv mora se tražiti u ljevičarskom dvorištu. Tri su razloga za to. Prvo, ljevica je propustila svoju šansu početkom vijeka da može biti održiva alternativa pragmatičnom desnom centru koji je nemilosrdno rastao, pogotovo kasnije u osvit ekonomske krize 2008. i proliferacije populističkih pokreta. Drugo, platforma ljevice kao alternative pretvorila se u negativni princip bivanja isključivo alternative desnici kroz mantru: ako ne podržite nas, dobićete ludake sa desnice. I populacije raznih zemalja, pogotovo liberalnih demokratija, prihvatile su ludake sa desnice potpuno racionalno i omogućile im postepenu normalizaciju. Treće, ljevica je pokopala samu sebe centrizacijom radikalnih krila u svojim redovima. Marginalizacijom većine socijalističkih, radničkih pokreta, te korporatizacijom istih, postiglo se da je jedina preostala ljevica zapravo lažna. Konačno, lažna ljevica pruža lažnu kritiku sistema i to ćemo demonstrirati na dva aktuelna politička momenta.
Izbori u Srbiji donijeli su apsolutnu pobjedu desnice, ali i desnice maskirane u desni centar. U parlament su ušle opskurne figure poput Milice Zavetnice ili vampirskog Koštuničinog DSS-a, a Vučić je na direktnim izborima za šefa države demolirao nazovi protivkandidate koji nisu bili ništa drugo nego žrtva na oltar promašenih bezidejnih opozicionih orgijanja. Lokalni beogradski izbori su bukvalno ostavljeni opoziciji da se oko vlasti međusobno razjedu do te mjere da će ideološki razjedinjena koalicija postati bojno polje. Crnogorska politička realnost bi na tu temu takođe imala što da kaže… Ipak, osim očekivane pobjede Vučićevog režima, jadno je bilo gledati batrganje ostataka anti-Miloševićevske opozicije čiji je jedini argument bio kukanje oko izbornih uslova, autoritarnog režima, slobode medija, ali i likovanje što će sedamdeset i tri stranke zajedno možda imati većinu u Beogradu. Demokratska stranka i Tadićev patrljak kao predstavnici ljevice još jednom su dokazali da im se pridjev lažno može prišiti bez opasnosti po istinu. U konačnici, njihov najvoljeniji lider, Đinđić, je ideološki bio demohrišćanin, a Đinđićev nasljednik Živković ima stranku u najboljem slućaju centrističke orjentacije. Danas, Lutovac i Tadić kritikom režima zapravo ga guraju ka još boljim rezultatima pružajući legitimitet i prihvatajući da zarad iluzije sopstvene važnosti vode unaprijed izgubljene bitke. Stapajući se u ideološki heterogene koalicije kao manji partneri, gube i naznake sopstvenog identiteta.
Crna Gora je konačno zapala u političku letargiju kroz izuzetno dug i naporan proces formiranja manjinske Vlade. Čak su i poslovično spekulantske dnevne novine Vijesti prestale neđeljom da nas obavještavaju ko bi mogao biti ministar u toj Vladi. Politički momenat se sveo na emulaciju olinjalih frazetina, kritiku radi kritike i odlaganje sadašnje vlasti da prizna kako je nadmudrena direktno od strane DPS-a koji u ovakvom odnosu snaga čak nema potrebu ni da se vraća na vlast. Svi politički akteri scene su ujedinjeni oko zakona kojim se omogućuje da funkcioneri primaju platu dugo nakon prestanka radnog odnosa, tako da su tri ili četiri državna aparata podmirena bez obzira na stranačku pripadnost. Nova Vlada i ona poslije nje će zapravo samo poslužiti da se finansije usmjere u druge džepove. Jer kakva može biti Vlada nego idiotska, ako je proizašla iz potpuno neregularnog i idiotskog izbornog procesa i post-izbornih mahinacija. Na tom tragu, lažna ljevica oličena u GP URA, SD ili SDP pruža kritiku površinskih fenomena nemajući ni volje ni želje da režu granu o koju vise govoreći između ostalog i o tome kako je njihova pozicija potpuno neregularna. Dakle, kada neko iz SDP kritikuje desničarske tendencije sada već tehničke Vlade, to je aksiološki jednako nutricionističkoj analizi koncentracionih logora. Grubo poređenje hoće da kaže da lažna ljevica betonira sistem kolaboracije centra i desnice koji će kroz međusobno smjenjivanje nastaviti da održavaju svima (finansijski i politički) koristan status quo.
Kojim putem ići dalje, najteži je od svih odgovora. Na početku je neophodno uzeti godišnji odmor od takozvane politike, zanemariti namještene duple pasove vlasti i opozicije, prezreti lažne izborne procese i probati neformalnim angažmanom kroz grassroot pokrete doći do ozbiljne pozicije za vaninstitucionalni pritisak. Jer tek kad se ispostavi da su uslovi učešća u politici dostojni čovjeka možemo govoriti o formalizaciji tog učešća. Do tada, ko god uđe u arenu, igrač je sistema, najčešće lažna ljevica usmjerena isključivo mobilizaciji apstinenata kao oruđu političkog rasta. Kako sada stvari stoje, od toga nema ništa, ali niko nam ne može zabraniti da budemo realistični i tražimo nemoguće.